หุหุ เอาฟิคมาลงคับท่าน เป็นฟิคเรื่องที่ 2 ที่สามารถแต่งจนจบได้ -0-
อาจเป็นเพราะว่า เป็นคนที่ชอบแต่งแล้วค้าง (ไปต่อจนจบไม่ถูกนั่นเอง - -) ก็เลยหมักดองเอาไว้ในไหเกือบ 2 โหล!!! เลยเป็นสถานที่สิงสถิตของเหล่าหนอนทั้งหลายได้อย่างดีเยี่ยม ทำใจคับสำหรับผู้ที่อ่านฟิคของฟิชมิ้ม แล้วเกิดอาการค้างเติ่งเหมือนโดนฟ้าผ่า งื้อออ -0- (คนอ่านพากันปาขวดกระทิงแดงลงบนหลังคาบ้าน)
เอาฟิคเรื่องนี้มาลง เพราะว่าในบล๊อกนี้ยังไม่ได้ลง (เหตุผลมัน - -) อ่านแล้วอ่านอีกได้คับท่านทั้งหลาย เผอิญว่าไม่รู้ว่าจะเอาเรื่องอะไรมาลงแล้ว หมดปัญญาหา - - (น่าอนาถ)
หลายคนสงสัยว่า อ่าว นี่เป็นฟิคเรื่องที่ 2 ที่แต่งจบ แล้วเรื่องแรกล่ะ?? มันอยู่ที่ไหน
เอ่อ จะตอบว่า ฟิคเรื่องนั้นลอยคออยู่ที่บอร์ดไหนซักแห่ง แต่ข้าน้อยจำมิได้แล้ว เฮือกกกก จำได้อย่างเดียวว่า สามารถแต่งจนจบเป็นเรื่องแรก!!! อ่าว ดีใจกันหน่อย
(โฮ่วๆๆๆ )
- -"" (เครียด)
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Title : My Sweet Heart
Author : Fish…MIM
Pairing : Kibum X Donghae
********************************
ความรักนั้นมีหลากหลายความหมายตามที่แต่ละคนจะเข้าใจถึงมัน
สำหรับผมความรักเปรียบเหมือนแสงสว่างที่ส่องลงมาภายในความมืดมิด….ความอ้างว้าง…และความเหงา…เป็นปลายทางแห่งความสุขที่ใครๆต่างก็พยายามไขว่คว้าที่จะได้มันมาครอบครอง
….และความรักนั้นมันก็มาแบบที่ตัวผมเองก็ไม่รู้ตัว….
…รู้ตัวอีกที…ผมก็รักใครบางคนเข้าไปแล้ว…
“วันนี้มาเร็วเชียวนะ…มีอะไรพิเศษรึไง” ชายหนุ่มร่างโปร่งนั่งยิ้มแก้มปริเมื่อเห็นชายหนุ่มอีกคนก้าวเข้ามาภายในห้องเรียน…ใบหน้าคมเงยขึ้นมาสบตาเพียงครู่ก่อนจะก้มหน้าลงต่ำพร้อมเดินเข้ามานั่งที่ข้างๆเพื่อนสนิท
“เป็นไรวะ…เมนส์ไม่มาหรอ”
“อย่ามาตลกตอนนี้เลยขอร้อง” ตาคมเข้มสะท้อนอารมณ์บางอย่างออกมาเมื่อพูดจบ…มือหนาเอื้อมหยิบหนังสือจากในกระเป๋าออกมาแล้วแกล้งทำเป็นอ่านหนังสืออย่างเคร่งเครียด…
“แกไม่ต้องมาแกล้งทำเป็นว่าเครียดเรื่องสอบเอ็นเลยคิบอม…ปิดชั้นไม่มิดหรอก” ตาเรียวเล็กรี่ลงอย่างจ้องจับผิดก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นแววตาที่วูบไหวของเพื่อนรัก
……..คิดจะปิดบังชั้นหรอคิมคิบอม…รู้จักอึนยอกน้อยไปซะแล้ว………
“ไม่ใช่” ตอบออกไปเมื่อรู้ทันความคิดเพื่อน
“ไม่กล้าบอกรักเขางั้นสิ”
“เปล่า!”
“งั้นแสดงว่ากล้า”
“……………....”
“มีเรื่องอะไรบอกชั้นสิวะ…เรามันก็เพื่อนสนิทกัน…มีอะไรก็บอกกันได้” มือข้างนึงวางที่ไหล่ของเพื่อนสนิทก่อนจะตบเบาๆเพื่อให้กำลังใจ
“เมื่อวานชั้น….ชั้น…”
“……………………”
“บอกรักเขาไปแล้ว!!”
“เฮ้ย!!” ร่างโปร่งสะดุ้งอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงตะโกนบวกกับเรื่องที่คาดไม่ถึงที่เพื่อนรักเล่าให้ฟัง…ทำให้คนอื่นๆภายในห้องเรียนต้องหยุดภารกิจการลอกการบ้านตอนเช้าอย่างกระทันหันพร้อมเงยหน้ามามองเหตุการณ์ของชายหนุ่ม 2 คนที่อยู่หน้าห้อง
คิบอมยิ้มแห้งๆไปให้เพื่อนทุกคนก่อนจะก้มหัวขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่…ก่อนที่เพื่อนๆภายในห้องจะก้มลงจัดการงานตรงหน้าต่อไป
“แกบอกเขาไปแล้วงั้นหรอ” อีกคนพยักหน้านิดๆก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“อือ…………………แต่ว่า…”
****************************************************************************************************
โต๊ะม้าหินภายใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าตึกเรียนถูกจับจองด้วยร่างร่างหนึ่งซึ่งกำลังตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือเรียนเล่มหนาตรงหน้าอย่างจดจ่อ…ใบหน้าหวานสวยเรียบเฉย…นานๆครั้งจะขมวดคิ้วบ้างเมื่อไม่เข้าใจความหมายของเนื้อหาในเรื่องนั้น
“ทงเฮครับ”
“อ้าวคิบอม” ริมฝีปากบางสีชมพูเผยรอยยิ้มที่สดใสให้ซึ่งแตกต่างกับช่วงที่อ่านหนังสืออย่างสิ้นเชิง…นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มสวยจ้องมองผู้มาใหม่อย่างไม่ลดละเป็นผลให้แก้มของร่างสูงปรากฏสีแดงระเรื่อทั้งสองข้าง
“เอ่อ…มีอะไรไม่เข้าใจตรงไหนบอกได้นะ…เดี๋ยวผมจะอธิบายให้” พูดพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับอีกคน
“อืม…ไม่เป็นไรหรอก…ลำพังตัวคิบอมเองก็ยุ่งอยู่แล้ว…ไหนจะเรื่องกิจกรรมที่กำลังจะจัดขึ้นในสัปดาห์หน้าอีก…”
“ไม่เป็นไรหรอก…ผมอยากช่วย” ตาคมจ้องตาสีน้ำตาลเข้มพลางคลี่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“อันที่จริงชั้นก็ไม่ค่อยเข้าใจตรงนี้น่ะ…งั้นคิบอมช่วยอธิบายให้ฟังหน่อยนะ” ร่างสูงเขยิบเข้ามานั่งข้างๆก่อนจะเริ่มอธิบายเนื้อหาที่ทงเฮไม่เข้าใจทันที
……...และ…..เวลาแห่งความสุขก็ย่อมผ่านไปแล้วเสมอ…..กฎข้อนี้เป็นที่เข้าใจกันดี………
รถยนต์ที่เคยพลุกพล่านในตอนเย็นเริ่มเบาบางลงจากท้องถนนเมื่อเวลาล่วงเลยจนเกือบ 1 ทุ่ม…ตามร้านรวงเริ่มทยอยกันเปิดไฟที่ประดับอยู่ภายในร้านและนอกร้านเพื่อเพิ่มบรรยากาศให้กับถนนแถวนั้น…หนุ่มสาวคู่หนึ่งซึ่งควงแขนกัน…หยุดอยู่หน้าร้านขายตุ๊กตาและของขวัญสำหรับคู่รักพร้อมยิ้มให้กันก่อนจะพากันเดินไปข้างใน
“คู่นั้นเขาน่ารักจังเนอะคิบอม”
“อะ…อืม” พยักหน้าลงสองสามครั้งก่อนจะมองหนุ่มสาวคู่นั้นซึ่งกำลังเลือกของใช้สีหวานกันภายในร้าน…ในใจนึกถึงตัวเองกับร่างบางที่กำลังยิ้มให้แก่กันเหมือนกับ 2 คนนั้นอย่างใจลอย
“ทงเฮ”
“หืม?” รับคำเบาๆในลำคอ…สายตาไล่ดูของภายในร้านต่อๆไปที่เดินผ่าน
“ผมมีอะไรบางอย่างที่อยากจะบอก”
“เอาสิ…มีอะไรล่ะ” นัยน์สีน้ำตาลเข้มวาววับอย่างขำขันเมื่อเห็นแก้มร่างสูงแต่งแต้มด้วยสีแดงระเรื่อที่แก้มอีกครั้ง…จะเขินอะไรกันนักหนานะ
คิบอมเบือนหน้าหนีก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นเมื่อความคิดในสมองตอนนี้กำลังตีกันไปมาจนยุ่งไปหมด…มือทั้งสองกำแน่นก่อนจะค่อยๆคลายออกเหมือนกำลังปลดปล่อยอะไรบางอย่างออกมา
…………..???…………..
“………..”
“คิบอม”
“ผมชอบคุณครับทงเฮ!” ร่างสูงหันมาบอกกับอีกคนอย่างมั่นใจทั้งแววตาและคำพูดที่เข้มแข็ง…ร่างบางมองอย่างตกใจเล็กน้อยก่อนจะเป็นฝ่ายหลบสายตาไปบ้างเมื่อรู้ถึงความหมายของประโยคเมื่อครู่…
“………..”
“………..” ทงเฮยิ้มออกมาบางๆก่อนจะเอื้อมมือฉุดให้อีกคนที่ทำหน้าตาเป็นคนอมทุกข์ให้เดินกันต่อไป
“หยุดทำไมเล่า…เดี๋ยวชั้นกลับบ้านดึกขึ้นมา…แม่ก็ตีก้นชั้นน่ะสิ” เอ่ยคำพูดออกมาเมื่อร่างสูงทำหน้างงๆ…ไม่เพียงแต่คิบอมที่งง…ตัวเขาเองก็งงเหมือนกันที่เป็นฝ่ายดึงมือร่างสูงมาจูงไว้…
“รู้มั้ยคิบอม…บางครั้งการกระทำก็สำคัญกว่าคำพูดนะ…แต่คำพูดในบางครั้งก็ทำให้เราเกิดความมั่นใจในความรู้สึกมากขึ้นกว่าการกระทำ…แต่สำหรับชั้น…”
“……….”
“ตอนนี้คำพูดของคิบอมมันทำให้ชั้นมั่นใจว่าชั้นเองก็รักคิบอมเหมือนกันน่ะสิ” ไม่ยอมสบตาก่อนจะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีก
“ทงเฮ”
“กลับบ้านกันเถอะ” หันมายิ้มให้กันอย่างเข้าใจเหมือนอย่างกับคู่หนุ่มสาวคู่นั้น…มือ 2 มือที่กำลังจับเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้กันบอกความรู้สึกทั้งหมดให้แก่กันและกันเป็นอย่างดี….
ตามถนนสายหลักที่เคยดูว่างเปล่ากลับถูกทดแทนและเติมเต็มไปด้วยความอบอุ่นท่ามกลางอากาศหนาวตามฤดูกาล…..จากที่เคยมองดูคู่อื่นส่งยิ้มให้แก่กันกลับกลายเป็นว่ามีหลายคนที่กำลังมองเขาทั้งสองคนอย่างอิจฉาในความรักของกันและกันแทน
…คำพูดเพียงไม่กี่คำ…สามารถทำให้ชีวิตของใครหลายๆคนเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้เชียวหรือ?…
***************************************************************************************************
“แกบอกเขาไปแล้วงั้นหรอ” อีกคนพยักหน้านิดๆก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“อือ…………………แต่ว่า…”
“แต่ว่า?”
“เขาทำให้ชั้นนอนไม่หลับทั้งคืนเลยน่ะสิ….เพราะตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้ว ^^” เสร็จสิ้นคำพูดร่างสูงก็อมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะอ่านหนังสือต่อไปโดยไม่สนใจอะไร
“แล้วที่แกทำหน้าเครียดนี่?”
“ชั้นกำลังกลัวว่าชั้นกับทงเฮจะไม่ได้อยู่มหาลัยเดียวกันน่ะสิ…ชั้นก็เลยต้องฟิตหนักอ่านหนังสือหน่อย…แล้วอีกอย่าง…..”
“………..”
“แกต่างหากล่ะอึนยอกที่รู้จักนิสัยชั้นน้อยไป…ฮ่าๆ” ร่างสูงหัวเราะอย่างขำขันเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนสนิทที่กำลังเอ๋อรับประทานไปเรียบร้อยแล้ว
*************************************************************************
ตั้งแต่วันนั้นมาผมก็ได้ค้นพบกับความรักที่ต้องการมันมาโดยตลอด…ดีจริงๆที่ผมกล้าพอที่จะบอกความรู้สึกออกมา…แม้มันจะยากมากแต่ก็คุ้มสำหรับผลตอบแทนที่ได้…
………….และผมก็มีความสุขที่ได้ปลดปล่อยมันออกมา……..คุณก็ด้วยนะ…..ถ้าเกิดรักใครแล้วก็บอกเขาไปนะครับ…บางทีความรู้สึกที่เรียกว่ารักของคุณทั้งคู่นั้นอาจจะตรงกันเหมือนอย่างผมกับทงเฮก็ได้…………
“คิบอม”
“หืม?…อะไรครับ”
“……..”
“เรามารักกันตลอดไปนะ^^”
“ได้อยู่แล้วครับผม^^” ผมรับคำหนักแน่นก่อนจะโอบไหล่เล็กนั่นไว้พร้อมเดินเคียงข้างกันไปตามริมถนนที่เต็มไปด้วยความสุขและความรู้สึกที่ส่งผ่านถึงกันและกัน
…………คนเพียงคนเดียวที่ทำให้ชีวิตของผมเปลี่ยนแปลงไป………และคนเพียงคนเดียวที่ผมจะรักตลอดไป……………..
….ลี ทงเฮ….
******************The End********************
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น